កូរ៉េខាងត្បូង
នេះជារឿងដែលខ្ញុំអានម្តងហើយម្តងទៀត ហើយខ្ញុំឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីជនជាតិមួយក្នុងរយៈពេល ២០ ឆ្នាំ (១៩៦៨ - ១៩៨៨) អាចលះបង់ ផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនការកំសាន្តនិងភាពអាត្មានិយមរបស់មនុស្សម្នាក់ៗដើម្បីរួមគ្នាកសាងវិបុលភាព? សូម្បីតែនៅលើទូរទស្សន៍ក៏មានតែកម្មវិធី បង្រៀនពីការរកស៊ីនិងធ្វើជាមនុស្សប៉ុណ្ណោះមិនមានច្រៀងរាំនោះទេ។ ហើយបច្ចុប្បន្ននេះសេដ្ឋកិច្ចរបស់កូរ៉េរឹងមាំ ជំនាន់កូនចៅរស់នៅសុខ ស្រួលទេសចរណ៍ជុំវិញពិភពលោក អត្រាសិក្សាតន្ត្រីបុរាណ ក៏ឈានមុខគេនៅអាស៊ី (កាលវិភាគសម្តែងតន្រ្តីបុរាណត្រូវបានធ្វើឡើងជាប្រចាំនៅ Seoul និង Tel Aviv របស់ Israel) ។
នៅទសវត្សឆ្នាំ ១៩៦០ កូរ៉េគឺជាប្រទេសមួយក្នុងចំណោមប្រទេសក្រីក្របំ ផុតនៅអាស៊ី។ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៦៨ ជនជាតិកូរ៉េបានសំរេចចិត្តនាំយកសៀវភៅ សិក្សាភាសាជប៉ុនបកប្រែទៅជាភាសាកូរ៉េនិងបង្រៀនលើកលែងតែមុខវិជ្ជាសង្គមដូចជាភូមិសាស្ត្រ ប្រវត្តិសាស្ត្រនិងអក្សរសាស្ត្រ។ នៅ ពេលនោះមានមនុស្សជាច្រើនដែលបានរិះគន់សេចក្តីថ្លៃថ្នូរខ្ពស់របស់ជនជាតិកូរ៉េ មិនដែលមិនអាចបង្កើតសៀវភៅសិក្សាបាន។ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែតាំងចិត្តធ្វើ ព្រោះដើម្បីមានកម្មវិធីអប់រំនោះជនជាតិជប៉ុន បានចំណាយពេលរាប់រយឆ្នាំផ្លាស់ប្តូរពីការបណ្តុះបណ្តាលការអប់រំបស្ចឹមប្រទេសស្របតាមលក្ខណៈអាស៊ីចាប់ផ្តើមពីសម័យស្តេចមីញជី។ ដើម្បី បន្ថយចម្ងាយមិនមានវិធីណាក្រៅពីការរៀនយកបទពិសោធន៍របស់មនុស្សជោគជ័យនោះទេ ទុកពេលស្វែងយល់ប្រើដើម្បីធ្វើកិច្ចការផ្សេងៗ ល្អជាង។ ដោយសារតែប្រទេសកូរ៉េចង់ក្លាយជាកំណែរបស់ប្រទេសជប៉ុន សេដ្ឋកិច្ចផ្អែកលើមោទនភាពរបស់ជនជាតិ វិន័យនិងសីលធម៌របស់សង្គមទាំងមូល។
គ្រប់២០ ឆ្នាំដល់ឆ្នាំ ១៩៨៨ ប្រទេសកូរ៉េធ្វើជាម្ចាស់ផ្ទះOlympic Seoul ពិភពលោកទាំងមូលគ្មាននរណាម្នាក់មិនចង់ជឿលើអ្វីដែលបានឃើញនោះទេពេលបានឃើញភាពអស្ចារ្យនៅលើដងទន្លេហាន។ ឡាន ម៉ូតូ ត្បាញ គីមី ការបង្កើតកប៉ាល់ គ្រឿងអេឡិចត្រូនិច គ្រឿងបន្លាស់ នុំចំណី។ល។ អ្វីដែល ប្រទេសជប៉ុនមានគឺកូរ៉េមាន ទោះប្រជាជនមានត្រឹម ១/៣ ប្រទេស ជប៉ុនក៏ដោយ។ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងថារយៈពេល ២០ ឆ្នាំនោះប្រទេសកូរ៉េ កំពុងចាប់ដៃគ្នាប្តេជ្ញាចិត្តដើម្បីគេចចេញពីភាពក្រីក្រ។ នៅលើកញ្ចក់ទូរ ទស្សន៍មានតែកម្មវិធីចំនួនពីរគឺបង្រៀនធ្វើមនុស្សនិងបង្រៀនរកស៊ី ពី អារ្យធម៌តូចតាចបំផុតដូចជាស្នាមញញឹមរបស់អ្នកលក់ រហូតដល់វិធីគ្រប់គ្រងលុយនៅហាងកាហ្វេនិងរបៀបសាងសង់រោងចក្រ។ ពួកគេគាំទ្រអ្នកផលិតមានទស្សនផលិតគឺស្នេហាជនជាតិ "ម្ចាស់អាជីវកម្មគឺស្នេហាជាតិ" ។ ពីជនជាតិមួយដែល”ស្វែងរកការងារ” គឺចាំអាជីវកម្មបរទេសបង្កើតរោងចក្រ និងជួលពលករកូរ៉េ កូរ៉េខាងចាប់ផ្តើមខ្វះកម្លាំងពលកម្មហើយក្លាយជា ជនជាតិមួយ”ផ្ដល់ការងារ” គឺសាងសង់រោងចក្រនៅប្រទេសក្រៅហើយប្រ ជាជនចិន ថៃ និងហ្វីលីពីន រាប់លាននាក់ឈរតម្រង់ជួរដើម្បីស្នើម្ចាស់កូរ៉េ ផ្ដល់អោយការងារធ្វើ។ កូរ៉េបានទទួលជោគជ័យក្នុងការបន្តភ្ចាប់ពីប្រទេស ជប៉ុនគឺជនជាតិដែលផ្ដល់ការងារធ្វើអោយគេ។
នៅឆ្នាំ ១៩៨៨ កាំជ្រួចបំភ្លឺទាំង២ច្រាំងទន្លេហាន ជនជាតិកូរ៉េបានអោបគ្នានិងសើចទាំងទឹកភ្នែក ថាពេលនេះប្រទេសកូរ៉េបានចូលក្នុងចំណោម២៤ប្រទេសដែលរីកចម្រើនបំផុតនៅលើពិភពលោក។ បណ្ដាបញ្ហាត្រូវប្រឈមថ្មីនឹងលេចចេញជាថ្មីព្រោះពេលនេះមិនមែនជប៉ុនទេតែហុងកុងនិងសឹង្ហបុរី ជាដុំដែកឆក់ទាក់ទាញរបស់អាស៊ីពីហិរញ្ញវត្ថុពាណិជ្ជកម្មនិងកម្សាន្ត។ ខ្សែភាពយន្តហុងកុងបានជន់លិចទីផ្សារនិងគ្មានគូប្រកួតប្រជែងឡើយ។
ប្រទេសកូរ៉េជ្រើសរើសនិស្សិតឆ្នើម ២០០០ នាក់ទៅ Holywood ខំសិក្សាពីអ្នកដឹកនាំ សម្តែង សម្លៀកបំពាក់ ។ល។ ៤ ឆ្នាំបន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សា នៅឆ្នាំ ១៩៩២ ខ្សែភាពយន្តកូរ៉េដំបូងគេ បានបញ្ចាំងគឺរឿង អារម្មណ៍ ស្នេហាដំបូង ផ្កាឆ័ត្រ។ល។ជាមួយតារាសម្តែងស្រស់ស្អាតពីមីលីមែត្រ ឡើងនិងបែបអាស៊ី។ ខាងភាពយន្តសហការជាមួយម៉ូដសម្លៀកបំពាក់ គ្រឿងសំអាងនិងទំនិញប្រើប្រាស់បានចាប់ផ្តើមចូលទីផ្សារ។ ស្ថានទូតកូរ៉េរបស់ប្រទេសមានភារកិច្ចបកប្រែជាភាសាក្នុងស្រុកនិងប្រគល់ទៅឱ្យបណ្ដាញទូរទស្សន៍បង្កើតរលក Hallyu ដ៏ល្បីល្បាញ។ ប្រទេសជប៉ុនបែបមកកោតសសើរកូរ៉េ ប្រទេសចិនច្របូកប្របល់ សូម្បីតែខ្សែភាពយន្តបុរាណចិនក៏ត្រូវយុវវ័យជេរមិនមើល មើលតែខ្សែភាពយន្តកូរ៉េ និងបណ្តាប្រទេសអាស៊ីអាគ្នេយ៍ចេះតែអ៊ូប៉ាអ៊ូប៉ា ។ ខ្សែភាពយន្តហុងកុងត្រូវបានបណ្តេញចេញពីទីផ្សារ។
នៅឆ្នាំ ១៩៨៨ ក្រៅពីចំនួនមនុស្សដែលទៅហូលីវូដដើម្បីបង្កើតឧស្សា ហកម្មភាពយន្ត និងត្រូវបានលើកទឹកចិត្តឱ្យទៅទីក្រុងមីឡាននិងប៉ារីស ដើម្បីសិក្សាម៉ូដនិងគ្រឿងសំអាង។ បណ្ដាក្រុមឡាន Kia Samsung Hyundai នៅជួលទាំងក្រុមរចនារបស់ក្រុមហ៊ុនរថយន្តអាល្លឺម៉ង់ដូចជា Mercedes BMW មកធ្វើការអោយពួកគេជាមួយនឹងមហិច្ឆតានៃការនាំ ចេញយានយន្តទៅកាន់សហរដ្ឋអាមេរិកនិងអឺរ៉ុប។ លក់ចេញទៅប្រទេស ក្រៅត្រូវស្អាតបែបប្រទេសក្រៅ មូលៗស្អាតៗបែបអាស៊ីប្រទេសខាង លិចមិនចូលចិត្តទេមិនអាចលក់បានទេ។ មានឆ្នាំខ្លះម៉ូតឡាន Hyundai លក់ដាច់បំផុតនៅអាមេរិកខាងជើងនិងអឺរ៉ុប។ អាមេរិកចាប់ផ្តើមមើលកូរ៉េដោយក្រសៃភ្នែកផ្សេងកោតសរសើរ ភ្ញាក់ផ្អើលនិងពេញចិត្ត។
ក្រៅពីនេះសិស្សពូកែគណិតវិទ្យាត្រូវបានដឹកនាំទៅតាមហិរញ្ញវត្ថុនៅតាម សាកលវិទ្យាល័យធំ ៗ ជុំវិញពិភពលោកដោយមានគោលបំណងប្រែក្លាយទីក្រុងសេអ៊ូលឱ្យទៅជាមជ្ឈមណ្ឌលហិរញ្ញវត្ថុដូចជាទីក្រុង London, New York។ ពួកគេបានសិក្សាទាំងយប់ទាំងថ្ងៃហើយបានអូសយកមកប្រទេស បង្កើតអាជីព។ ប្រជាជនបានរួមវិភាគទានប្រាក់រួមគ្នាហើយមូលនិធិវិនិ យោគត្រូវបានបង្កើតមកដោយស្វែងរករោងចក្រចាប់ផ្តើមអាជីពដើម្បីផ្ដល់ លុយចូលរួមជារដ្ឋបាល។ដោយគ្មានការរិះគន់ឬស្តី បន្ទោស បុគ្គលណាឡើយ ចូល រួមចំណែកក្នុងការកសាងអាជីវកម្មឱ្យកាន់តែរឹងមាំដោយស្មារតីគឺជួយប្រជាជនកូរ៉េម្នាក់មានបានគឺប្រទេសកូរ៉េទាំងមូលក៏មានបានដែរ។
ប្រព័ន្ធលក់រាយ Lotte ត្រូវតែមានកាតព្វកិច្ចនាំយកទំនិញកូរ៉េទៅគ្រប់ទី កន្លែងក្រុមហ៊ុន Samsung បានចាប់ផ្តើមជ្រើសរើសនិស្សិតឆ្នើម ៗ នៅអាស៊ីដើម្បីទទួលបានអាហារូបករណ៍អនុបណ្ឌិតដោយឥតគិតថ្លៃដែលមានលក្ខខណ្ឌថាបន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សាត្រូវនឹងចំណាយពេលច្រើនឆ្នាំដើម្បីបម្រើពួកគេ។ពួកគេបានប្រមូលផ្តុំចំណេះដឹងរបស់អាស៊ីទាំងមូលដើម្បីដណ្តើមយកទីផ្សារស្មាតហ្វូននិងថេប្លេតប្រកួតប្រជែងនឹងក្រុមហ៊ុន Apple ប្រឆាំងនឹងក្រុម Silicone ដូចជា Airbus របស់អឺរ៉ុបជាមួយក្រុមហ៊ុន Boeing អញ្ចឹង ។
ជនជាតិកូរ៉េមិនថាជាមនុស្សសាមញ្ញរឺថៅកែធំក៏ដោយអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលគេប្រើ ត្រូវតែផលិតនៅប្រទេសកូរ៉េ Made in Korea ទោះបីផលិតផលដែលមានគុណភាពទាបអាក្រក់ពីទសវត្សរ៍ចិតសិប ឬទំនើបដូចសព្វថ្ងៃនេះក៏ដោយ។ បុគ្គលម្នាក់ៗលះបង់បន្តិចបន្តួចក៏មិនថ្វី។ ប្រសិនបើអតិថិជនមិនគាំទ្រផលិតផលពីជំនាន់ចាប់ផ្តើម តើអាជីវកម្មនេះនៅដែរឬទេហើយធ្វើមេចមានផលិតផលល្អនៅពេលក្រោយនេះ?
ខ្ញុំចាំទៅប្រទេសកូរ៉េជាលើកដំបូងនៅរដូវស្លឹកឈើជ្រុះឆ្នាំ ២០០៥ បងស្រីខ្ញុំនៅវៀតណាមបានសរសេរឈ្មោះម៉ាកគ្រឿងសំអាងមួយចំនួនអោយខ្ញុំទិញអោយគាត់។នៅហាងមាននារីលក់ផលិតផលម្នាក់ពាក់ veston ពណ៌ខ្មៅដើរដូចហោះយកពីផលិតផលនេះដល់ផលិតផលនោះអោយខ្ញុំមើលអស់ពេលច្រើនម៉ោងពីគ្រឿងសំអាងកូរ៉េទាំងអស់។ ដោយសារតែភាសាអង់គ្លេសមិនល្អនាងបានពន្យល់ជាភាសាកូរ៉េរហូតដល់ស្អកក។នៅពេលដែលខ្ញុំចង្អុលទៅប្រអប់ម្សៅនាងមានការខកចិត្តហើយយំ។ ប្រហែលជានាងយំដោយសារសមត្ថភាពលក់របស់នាងមិនខ្លាំងមិនអាចលក់ផលិតផលរបស់ប្រទេសនាងបាន នាងយំព្រោះស្នេហាជាតិរបស់នាង មិនបញ្ចុះបញ្ចូលអតិថិជនបាននាងយំព្រោះនាងមិនសម្រេចកិច្ចការប្រទេសប្រគល់ឱ្យ។ មនុស្សគ្រប់រូបនៅក្នុងសង្គមកូរ៉េត្រូវបានចាត់តាំងយ៉ាងច្បាស់ថាអ្នកដែលទៅសាលារៀនត្រូវតែខិតខំរៀនសូត្រនិងមានប៉ាតង់ច្នៃប្រឌិត អ្នកផលិតត្រូវផលិតអោយល្អអ្នកណាលក់ទំនិញត្រូវតែលក់អោយបានទំនិញ។ អ្នកប្រើត្រូវទិញទំនិញរបស់កូរ៉េ។ កាតព្វកិច្ចរបស់ពលរដ្ឋចំពោះសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសគឺអញ្ចឹង ធ្វើនិងធ្វើដោយស្ងៀមស្ងាត់ មិនមើលរិះគន់មតិទៅវិញទៅមកធ្វើអ្វី។ ទឹកភ្នែកនិងមោទនភាពជាតិបានធ្វើឱ្យខ្ញុំស្រឡាំងកាំង។ នាងគ្រាន់តែជាអ្នកលក់ធម្មតាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកលក់រាប់ពាន់នាក់នៅលើទឹកដីកូរ៉េតែដឹងពីរបៀបស្ម័គ្រចិត្តធ្វើឱ្យអស់ពីសមត្ថភាពព្រោះអ្វីដែលធំធេងច្រើនជាងការចំណេញ។ ដោយសារតែការគោរពខ្ញុំបានទិញប្រអប់គ្រឿងសំអាងកូរ៉េទាំងអស់ទោះបីជាខ្ញុំមិនដឹងថាវាល្អឬអត់ក៏ដោយ។ នៅពេលដែលខ្ញុំដើរចេញពីហាងខ្ញុំងាកក្រោយក៏ឃើញនាងអោនចុះបង្ហាញបានភាពគោរពដល់ខ្ញុំដែរ។
នៅតាមផ្លូវខ្យល់ចាប់ផ្តើមត្រជាក់ មាននិស្សិតមួយក្រុមបានរត់ហាត់ប្រាណហើយអាវលើខ្នងខាងក្រោយមានពាក់ទង់ជាតិរបស់ប្រទេសពួកគេ។ ហើយខ្ញុំដឹងថានៅពីខាងក្រោយពលរដ្ឋគ្រប់រូបគឺជាប្រទេស ។
Comments
Post a Comment